In 2010 begon mijn reis naar mezelf. Jaren had ik met veel plezier als secretaresse gewerkt, maar de vraag van werkgevers werd een last voor me in combinatie met de zorg voor de kinderen. Ik zat in een traditionele relatie, waar ik mee bedoel dat mijn partner geen mogelijkheid zag om de zorg voor de kinderen te delen. Ik zag geen andere mogelijkheid als deze taak volledig op mezelf te nemen, alleen paste daar een baan als secretaresse niet bij. Alleen zorgen voor de kinderen wilde ik ook niet, ik was bang voor de eenzaamheid die me dat zou geven. Ja, eenzaam voelde ik mezelf al lange tijd eigenlijk en dit kwam voort uit onbegrip. Ik voelde me zo niet begrepen door mijn partner. We spraken zo een andere taal, hierdoor vertelde ik steeds minder wat mij bezighield en waar ik me zorgen over maakte. Ik betrok alles op mezelf en dacht in die tijd ook echt dat alles aan mij lag. Mensen die me lief zijn, zoals mijn ouders duwde ik steeds verder van me af. Ik wilde niet dat ze mijn verdriet zouden zien. De zorg voor de meiden was zwaar en ik raakte steeds verder verstikt in mijn eigen verdriet. Ik begon mezelf op te vreten van binnen. Niemand mocht het zien, dat zou betekenen dat ik faal als moeder en als partner. Want het gras bij de buren is niet groener en in iedere relatie is wel iets. Dat waren de woorden die dan bij me binnenkwamen.

Ik heb in die tijd verschillende opleidingen gevolgd die allemaal raakvlakken hebben met bewustwording. In de eerste instantie vooral met lichaamsbewustwording. Veel paste ik toe bij de kinderen en ze vonden het heerlijk om gemasseerd te worden, samen yoga te doen, te tekenen zonder het potlood, krijt of op te tillen. Of was het de persoonlijke aandacht die ze kregen die ze fijn vonden? Er was geen verveling, ze hoefde niet zelf na te denken om iets te gaan, mama had wel weer een activiteit om te doen. Naar mate de jaren verstreken kwamen er meer opleidingen bij. Ik werkte nog altijd als secretaresse en kon mijn werktijden zo inrichten dat wanneer de oudste met de taxi naar school ging ik de jongste wegbracht om daarna door te gaan naar kantoor. Als de taxi weer terug voor de deur stond, was ik er weer en had ik ondertussen de jongste opgehaald of die gingen we samen ophalen. Hoe ik dit leventje zo lang heb volgehouden? Dit was puur op wilskracht en nee ik kan niet zeggen dat ik echt aan het leven was, het was meer overleven. Alles in een vaste structuur en maar door, er moest ook niet iets anders gaan dan gepland, want dan brak ik emotioneel compleet.

Toen kwam het moment dat ik als tijdelijke kracht na een reorganisatie niet meer kon blijven, er was geen plek meer voor mij. Wat nu? Een vermoeidheid overviel me en ik kon me er simpelweg niet toe zetten om te gaan solliciteren. Weer opnieuw beginnen, andere werkdagen, veranderingen voor de kinderen. Nee riep mijn hele lijf! In die tijd was ik al meer en meer in gedachte bezig met het opzetten van een eigen onderneming. Makkelijk te combineren met de kinderen in mijn ogen, meer rust voor mezelf, maar ja dat zou wel betekenen minder financiële vrijheid en zelfs een financiële afhankelijkheid van mijn partner. Dit was echt een hele moeilijke stap voor me. Wel gezet en zo startte ik in 2014 mijn eigen onderneming en bleef ik me verder ontwikkelen. De grote verschillen tussen de kinderen kostte me ontzettend veel energie en het onbegrip over en weer maakte me zorgen, waardoor ik me verder ging verdiepen in het mentale deel van ons lichaam. Hier liep ook nog altijd mijn eigen proces van onbegrip en eenzaamheid. De vele zelfhulpboeken brachten me inzichten, maar ik raakte mijn innerlijke verdriet niet kwijt. Mijn partner en ik groeide in die tijd steeds verder uit elkaar. Het voelde voor mij alsof ik een hotel runde waar ik het huishouden deed, de agenda’s van iedereen beheerde en er ook nog voor zorgde dat iedereen alles bij zich had als ie de deur uitging. Het gevoel dat ik de verantwoordelijkheid voor iedereen droeg en niemand zijn eigen verantwoordelijkheid nam. De eenzaamheid en het verdriet nam toe. Met vriendinnen erover praten hielp me even, door het begrip dat ik kreeg, maar daarna zat ik toch weer in dat hotel dat ik runde.

In de zomer van 2015 was ik op! Ik wilde nog maar één ding en dat was weg uit deze situatie, weg uit het hotel dat ik runde. Tijdens onze gezamenlijke zomervakantie in Kroatië zeg ik tegen mijn partner dat ik zo niet meer verder wilde en dat ik met onze relatie wilde stoppen. Bij thuiskomst schreef ik me bij de woningbouwvereniging in en met kerst vertelden we de kinderen dat mama ergens anders ging wonen, alleen niet wist wanneer en waar. O wat deed me dat pijn, het verdriet van de meiden, dat was mijn schuld, ik heb gefaald in alle opzichten, maar ik zag geen andere mogelijkheid meer, ik zat helemaal vast en de jaren van niet kunnen praten met mijn eigen partner braken me op. Wat iedereen om me heen ook zei, ik heb dit hele lange tijd als falen gevoeld en zag het verdriet van de meiden ook als mijn schuld. Ik nam me voor weinig mee te nemen uit het huis, zodat de meiden ergens nog het gevoel van thuis zouden hebben. Ik weet nog goed hoe moeilijk mijn moeder dat vond dat ik alles achter liet, maar voor mij was dit om mijn schuldgevoel te verzachten denk ik en voor de meiden.

In maart 2016 kon ik na 2 weken hard werken in mijn huisje. Ik had er in die twee weken vooraf alles aan gedaan om het mooi te maken. Ik heb hier heel veel hulp bij gehad van vriendinnen en mijn huidige vriend. We kenden elkaar van een opleiding en het was net of hij me mijn eigenwaarde weer teruggaf. Hij heeft avonden voor me gewerkt in mijn nieuwe huis om het gezellig en mooi te maken voor mij en mijn meiden. Zonder zijn steun, de steun van mijn vriendinnen en die van mijn ouders was ik ingestort denk ik. Ik hield mezelf overeind voor de meiden en wilde koste wat het kost ze het gevoel van thuis geven. Ondanks de weinig financiële ruimte die ik had wist ik met tweedehands gekregen meubels alles in te richten. Mijn eigen bedrijf liep nog niet voldoende om van te kunnen leven. Na wat sollicitaties kon ik ergens terecht en daar ben ik 2 dagen in de week gaan poetsen. Hier heb ik dan ook direct ervaren dat dit de meest ondergewaardeerde baan is die er is in mijn ogen. In dit jaar wilde ik het logo van mijn bedrijf veranderen, nieuw persoonlijk begin, nieuwe bedrijfsuitstraling. Hier haalde ik energie uit en er kwamen steeds meer nieuwe klanten en ik had een nieuwe baan in loondienst waar ik 2 dagen als secretaresse werkte. Mijn leven was heel gestructureerd, strakke planning en heel druk. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik dit kon, volledig financieel onafhankelijk.
De eerste twee jaar na de scheiding zat ik er emotioneel echt veel doorheen. Ja, als het communiceren in de relatie al lastig is, dan kun je je voorstellen dat dat daarna niet beter wordt. En met kinderen is dat wel echt heel belangrijk. Ik wilde ook dat het koste wat het kost voor de kinderen allemaal goed verliep met als gevolg dat ik vaak over me heen heb laten lopen, voorbij ben gegaan aan mijn eigen grenzen, mijn normen en waarden, geheel aan mezelf voorbij ging. De twee belangrijkste mannen in mijn leven, Stefan en papa zeiden me vaak dat ik moest stoppen om zo aan mezelf voorbij te gaan, maar het lukte me simpelweg niet. Ik wilde geen ruzie en wilde ook niet vechten. Ik was zo moe en wilde gewoon rust. Ik zat nog steeds gevangen leek het wel, terwijl ik dat hotel dat ik runde toch echt had verlaten. En door steeds toe te geven dacht ik rust te krijgen terwijl me dat juist onrust bracht en veel verdriet, het eeuwige onbegrip kwam dan weer naar boven.

Hier kwam in de zomer van 2018 verandering in! We zaten in Las Vegas in de auto en ik zag een advertentie voorbij komen van de opleiding tot Body Mind Release therapeut. Die was al vaker voorbij gekomen en het bleef mijn aandacht trekken. Ik vertelde erover tegen Stefan en hij zei DOEN! Ga ervoor als jij dit wil, dat gaat je lukken! Ja en zo heb ik me dus ook meteen aangemeld voor de opleiding die direct zou starten na ons avontuur in Amerika. Het was een emotioneel avontuur waar veel tranen zijn gevloeid en de eerste echte bewustwording is gekomen! Na deze opleiding is alles in een stroomversnelling gegaan!

Puzzelstukjes vielen en mijn gevoel van onrust nam af. Ik gaf steeds duidelijker mijn grenzen aan. Ik kreeg het inzicht dat ik altijd een keuze heb en dat ik naar mijn lichaam moet luisteren en niet naar de omgeving. Ik hoefde de verantwoordelijkheid voor een ander niet te dragen, als het dan mis gaat, ja dat is dan zo, dat is zijn/haar leerproces….. Het zit allemaal in mijzelf en ik kan alle overtuigingen gewoon aanpakken. Het zijn mijn gedachte die me helemaal gek en onzeker hebben gemaakt. Ja, nu kwam Kit stap voor stap weer terug bij zichzelf en kon ze weer die grappenmaker zijn, een dolletje op zijn tijd heerlijk. Het kind in me komt weer tot leven! Omdat ik nu de smaak te pakken heb van het los laten van je eigen overtuigingen ben ik begin 2020 gestart met een tweejarige opleiding waar we nog dieper ingaan op de overtuigingen die we allemaal in onszelf in stand houden. Waarom houden we die in stand? Vast omdat we er ook een voordeel uithalen, ja toch?

Tijdens de coronatijd werd het me ook allemaal weer duidelijk. Iedereen die geholpen wil worden wil ik helpen om van zijn/haar overtuigingen af te komen en te gaan leven vanuit vrijheid! Echt zo heerlijk als je dat kunt. Maar dat kon niet onder de vorige bedrijfsnaam, dat paste niet langer bij me, dat was een naam vanuit een tijd dat ik zelf nog zo zoekende was. En nu ik niet meer zoekende ben, maar juist groeiende hoort daar ook een passende naam bij! Zelfbewustzijn is voor mij de sleutel naar vrijheid!

Wil jij ook genieten van het gevoel van vrijheid? Zelfbewustzijn Academie is er voor jou en iedereen die wil veranderen!

Positieve Groet,

Kitty Geboers
Body Mind Release therapeut | Bewustzijncoach

Bezoekadres Dorpsstraat 88-b | 5735 EG  Aarle-Rixtel
Mobiel 06-54293764 | mail info@zbza.nl | web www.zbza.nl